Van met z’n tweeën naar in m’n eentje

Ik was laatst eens aan het kijken naar promotieplaatsen in het Finse Vaasa. Met het internet kom je ook overal. Nu is promoveren vrij intensief (voor degenen die het concept niet kennen: je vier jaar full-time en grotendeels onbetaald door angstaanjagend gedetailleerde stof over een obscuur aspect van een obscuur onderwerp banen en er dan een angstaanjagend specifieke conclusie uit trekken, waarna je jezelf ‘doctor’ mag noemen), maar met een fascinerende taal als het Fins en in de gezonde buitenlucht van de moerassen, klinkt het wel aantrekkelijk. Toch?

Smaakt zoutig…

Oké, misschien was m’n zoektocht niet geheel willekeurig. Nadat ik in Australië een proefje heb gehad van het avontuur dat ‘de rest van de wereld’ heet, en daarna een deprimerende trektocht door het drijfzand van de bachelorscriptie en de onmogelijkheid om m’n honours programme af te maken (fucking inschrijftermijn) moest doorstaan, is het misschien niet heel verbazend dat ik weer eens weg wil.

Nu hadden Mieke en ik het idee om na dit jaar samen weer een proefje van dat avontuur te nemen. Zij was dan klaar met haar traineeschap en ik met m’n studie – ruim, als alles goed gaat – dus het perfecte moment. Maar Mieke heeft ook nog baanperspectief hier in Nederland, en ze hecht waarde aan haar vrienden, dus eigenlijk wil ze niet. Nu hecht ik ook waarde aan m’n vrienden (heel veel, zelfs, jongens; bedankt dat jullie bestaan!), maar ook aan vrijheid. Ik wil de wereld leren kennen en zo.

In onze relatie is Mieke de innovator. Die denkt over dingen na en worstelt met grote problemen en dromen en wat-als-alles-anders-wassen. Zij vecht ervoor om dingen te veranderen, terwijl ik ervoor vecht om dingen te accepteren. Één van de dingen die al een tijdje niet veranderd is (praktisch bijna sinds de brugklas), is de status van onze relatie. We zijn met elkaar opgegroeid en kennen elkaar beter dan… hoe dat cliché ook alweer verder gaat. Maar er is een reden dat het een cliché is. Als je al zo lang samen bent, en als (excuseer het taalgebruik) ‘ik’ al zo lang ‘wij’ is, wat is ‘ik’ dan nog?

Je voelt hem misschien al aankomen, maar dat gaan we dus even uitzoeken komend jaar. Mieke blijft hier om zichzelf te leren kennen (en een carrière op te bouwen); ik ga ver weg om mezelf te leren kennen (en de wereld te ontdekken). Beetje kort door de bocht, maar het komt erop neer dat we onze relatie een jaar stopzetten. Geen contact, niks. Daarna spreken we weer af en zien we wel wat er gebeurt. Daar kunnen we nu nog niks over zeggen, want als we onszelf niet kennen, hoe weten we dat dan?

Mieke la penseuse

Sommigen (lees: Mieke, want die denkt na) hebben de zorg geuit dat dit jaar misschien wat raar wordt. Maar dat denk ik eigenlijk niet: we hebben nog steeds een relatie, we houden van elkaar, we kunnen evengoed nog met elkaar samenleven, en dat we dan over een tijdje even afscheid nemen, heeft daar mijns inziens weinig invloed op. Je kunt het zo ingewikkeld maken als je wilt natuurlijk, maar daar heb ik weinig mee (tenzij het over het plot voor m’n boeken gaat – sorry daarvoor).

En promoveren in de Finse moerassen? Een optie. Dat laat ik afhangen van hoe leuk m’n masterscriptie wordt. En het feit dat ‘Doctor Reus’ niet zo lekker loopt, met die twee ‘r’en achter elkaar, moet ik natuurlijk ook meenemen. Er zijn meer opties, maar twijfelen is voor mensen met te veel tijd, geld en andere grondstoffen, en alles van tevoren uitzoeken eigenlijk ook. Het is makkelijker om m’n zinnen op iets te zetten en door te gaan totdat het niet meer leuk is. En tot nu toe is het spannend, maar ook wel leuk.

Het is niet echt een reis, maar het wordt wel een reis. Een grote. Groter dan alles wat ik (en Miek, zo durf ik wel te stellen) ooit gedaan heb. En ja, verder had ik voor m’n blogpost in februari toch niet zoveel anders…